Het “deobandisme” is een stroming die in de 19e eeuw ontstond in de stad Deoband in India toen het gebied nog werd overheerst door de Britten. De Taliban zouden volgens de Pakistaanse journalist Ahmed Rashid de overtuiging van de Deobandi’s veel extremer hebben doorgevoerd.
Volgens Ahmed Rashid (Taliban: 2001): “De deobandi streefden naar een nieuwe generatie van ontwikkelde moslims die de islamitische waarden zouden doen herleven op basis van intellectuele kennis, spirituele ervaring, sharia en Tariqah (het juiste pad). De deobandi wensten de rol van vrouwen te beperken en waren tegen alle vormen van hiërarchie in de moslimgemeenschap [wel de vroomste moet de voorganger zijn/ Mullah Omar bij de Taliban dus] en wezen het shi’isme af. Maar de Taliban voerden deze overtuiging veel extremer door dan de oorspronkelijk deobandi’s ooit gedaan zouden hebben.”
In 1994 “vonden” de Taliban 50.000 tot 70.000 kalashnikovs. Pakistan had ingezet op de Taliban om Afghanistan veilig te maken voor handelsroutes naar de nieuwe republieken ten noorden van Afghanistan. De doelstellingen van de Taliban waren: een eind maken aan de corruptie, een eind maken aan de macht van krijgsheren, de sharia invoeren en de bevolking ontwapenen en Afghanistan veilig maken.
Een eind maken aan de corruptie lukte ze volgens verschillende bronnen ook wel.
Maar de Taliban ze ontnamen de rechten van vrouwen en daardoor waren ze internationaal niet populair Daarnaast worden ze er door mensenrechtenorganisaties van beschuldigd dat ze evenals de krijgsheren op grote schaal de mensenrechten schonden naast dat ze ervan werden verdacht onderdak te verlenen aan Al-Qaida.
